Beloning voor bloed, zweet en tranen

Kaatsheuvel - Op de valreep is het Hans Waijers dan toch gelukt. Net voor zijn afscheid als wethouder gaf hij het officiële startsein voor de bouw van het Bruisend Dorps¬hart in Kaatsheuvel.

Een historisch moment. „ Ja, ik heb er soms slape¬loze nachten van gehad”, erkent Waijers. „Twijfels, hoop, wan-hoop, trots en grote vreugde. Van alles heb ik de afgelopen jaren gevoeld”, vertelt de CDA’er. „ Als ik thuis weer over het ‘Bruisend Dorpshart’ begon, hingen ze al in de gordijnen.”

Het moet voor Waijers een hele opluchting zijn dat het megaproject nu echt op de rails staat. In Kaatsheuvel groeiden de twijfels of dat nieuwe dorpshart er ooit nog zou komen. De missie van de gemeente kostte bloed, zweet en tranen. „ Over de noodzaak van het nieuwe dorpshart bestaat geen twijfel”, steltWaijers. „ Het is nu een echt doods en nietszeggend dorpsplein. Dat drong pas werkelijk tot me door toen ik in 2003 wethouder werd. Als je hier bijna elke dag komt, schrik je echt van de kale, sfeerloze put voor het gemeentehuis.”

Waijers is zesenhalf jaar bezig geweest met de plannen voor het Bruisend Dorpshart. Die inspan-ningen zijn nu dus beloond, al vindt hij het jammer dat niet de hele gemeenteraad zich achter de plannen schaarde. PvdA en GroenLinks vinden het project veel te duur en te ambitieus. „We storten de gemeente echt niet in een onzeker financieel avontuur”, stelt Waijers. „Er worden geen onaccep¬tabele risico’s genomen. Daarvoor hebben we alle cijfers overlegd.

Maar als je Kaatsheuvel een prachtig dorpshart wilt geven, moet je je nek uit durven steken. Maar ik heb het gevoel dat het dorpshart een verkiezingsitem was geworden en er voor deze partijen dus geen weg terug meer was.”
Het blijft opvallend dat een inwoner van Loon op Zand als ‘ mister Bruisend Dorpshart’ door het leven gaat. „Ik heb het ook nogal eens moeten horen in Loon op Zand. ‘ Waarom doe je dat allemaal voor Kaatsheuvel en hier gebeurt bijna niets?’ Maar niets is minder waar. Neem de prachtige wijken Molenwijck-Zuid en Castellanie, de grote verkeersplannen en ook de Kasteelweide wordt straks een mooie ontmoetingsplek. Al heeft dat laatste natuurlijk veel te lang geduurd.”

Waijers heeft toch moeite met de overvloed aan regels, bureaucratie en lange procedures. „Een bijkomend probleem is dat mensen vaak dollartekens in de ogen krij¬gen als de gemeente hun medewerking nodig heeft. Uiteraard hebben ze het recht om goed te onderhandelen. Maar mensen willen vaak de hoofdprijs als de gemeen¬te een stuk grond nodig heeft voor het algemeen belang. Daar heb ik wel eens moeite mee.”

Maar de 64-jarige wethouder kijkt toch vooral met plezier terug op zijn politieke loopbaan, ook al ‘moet je soms wel een olifantenhuid hebben’. Het leek een flinke stap om in 2003 als directeur van de basisscholen De Blokkendoos en LageWeijkens in Loon op Zand te stoppen en als opvolger van Ad Moonen als wethouder aan de slag te gaan. „Je moet in ieder geval minstens twee dingen in je leven gedaan hebben, is mijn motto. En dit was zo’n kans” Als raadslid had hij overigens al wel tien jaar aan de politiek geroken. Loon op Zand, met zijn bekende trekkers als de Efteling en Loonse en Drunense Duinen, is een gemeente met ongekende mogelijkheden, constateert Waijers. Bij het woord herindeling trekt hij dan ook een vies gezicht. „

Loon op Zand is niet de enige gemeente met financiële zorgen. Bijna iedereen wacht de komende jaren forse bezuinigingen. Maar we hebben als Loon op Zand tot dusver niet in voorzieningen gesneden.” Het is volgens hem juist nu ook de tijd om te investeren. „ Je ziet bij de opknapbeurt van het winkelcentrum de Hoofdpoort in Kaatsheuvel wat dat kan opleveren. De winkels trekken daar ook mensen uit andere plaatsen, zoals Waalwijk en Sprang- Capelle.”



Over het dieptepunt van zijn politieke loopbaan hoeft hij niet lang na te denken. De motie van wan¬trouwen van PvdA en GroenLinks aan zijn adres tijdens de discussie over de begroting 2010. „ Zoiets voelt als een dolksteek in je rug. Je gebruikt zo’n middel als een wethouder ernstig de fout in is gegaan. Dat was zeker niet zo. Ik speel nooit toneel en dit geval dus ook niet. Ook hier lijken de verkiezingen weer een rol te spelen. Dat is jammer.”

Waijers gaat het na zijn afscheid even wat rustiger aan doen, al staat hij open voor bestuurlijke functies als vrijwilliger. Zo blijft hij in ieder geval betrokken bij het overlegorgaan van de Loonse en Drunense Duinen. „En over vier jaar hoop ik op een terrasje te zit¬ten in het Kaatsheuvelse dorpshart, dat dan bruist van het leven. En dat ik met een glimlach terugdenk aan deze tijd.”

Bron: Brabants Dagblad
Auteur: Michel Koster