Patrick van Wanrooij naar derde elftal Berkdijk

KAATSHEUVEL - Als manneke van zes lag hij met zijn rood-zwarte shirt, zijn voetbalbroekje en -kousen in bed. Tot drie keer toe had hij die nacht zijn ouders wakker geschud. Stel dat hij te laat zou komen op het voetbalveld voor zijn allereerste wedstrijd bij Berkdijk.

Het is 35 jaar later, nog altijd draagt Patrick van Wanrooij het textiel van Berkdijk. Toch is er wat veranderd: na 22 jaar spelen in het eerste doet de Kaatsheuvelnaar een stapje terug. Hij gaat in het derde voetballen. "Ik heb voortaan een eigen bedrijf, ik kan het niet meer combineren met mijn werk." Berkdijk, hij heeft alles voor zijn cluppie over gehad. "Ik sloeg bijna nooit een training over. Ooit stormde het zo hard, de takken vlogen van de bomen. Ik met de fiets naar de club. Hadden ze die training afgelast. Ik was echt kwaad, vond het onbegrijpelijk." Kwaad, zo oogde verdediger Van Wanrooij ook in het veld. Beter gezegd: heel fanatiek. " Dan vergat ik alles om me heen, zo was ik met die wedstrijd bezig. Koste wat kost wilde ik winnen. Ik was lang niet altijd een lekkertje in het veld. Had er ook geen moeite mee om een speler over de reclameborden te kieperen."

Zulk soort gedrag wordt door arbiters niet geaccepteerd. "En toch heb ik niet zo heel veel rode kaarten gehad, hoor. Ik palmde de scheidsrechters dan ook helemaal in. Ik zei bijvoorbeeld dat je wel kon zien dat hij zelf had gevoetbald, omdat hij zo goed floot. Beetje paaien, dus. Ja, daar waren ze gevoelig voor." Ook arbiters kunnen flemen, zo heeft Van Wanrooij gemerkt. "We konden de periodetitel pakken. Hij kon daarvoor zorgen, zei de scheids. Of hij in ons voordeel heeft gefloten? Ik zou het niet weten, ik weet wel dat we naderhand een aardig feestje hebben gebouwd."

Zelf was Berkdijk ook wel eens genegen om punten weg te geven. "Daar hielden we zelf nooit een cent aan over. Dezelfde middag was de beloning in de kantine er al doorheen gejaagd." Voetballen en feesten, dat hoort bij Berkdijk. Uit of thuis, in de kantine werd met liters bier de derde helft gevierd. Van Wanrooij was dan bijna onherkenbaar: een pitbull in het veld, een lief schoothondje bij de biertap. "Als die wedstrijd is gespeeld, gaat bij mij altijd die knop om. En die clubs zagen ons heel graag komen. Misschien niet op het veld, want we hadden niet zo'n beste naam – al was dat lang niet terecht. Maar zeker wel in de kantine."

Van Wanrooij bewaart ook mooie herinneringen aan de wedstrijden tegen plaatsgenoot en aartsrivaal DESK. Altijd wilde hij meedoen. Eén keer – het was een bekerduel - leek dat niet te lukken, hij was te geblesseerd. "Ik heb toen een spuit in mijn kont laten zetten. Het was een hele stap om dat te doen. Maar ik wilde per se meedoen." DESK heeft overigens wel eens geprobeerd hem los te weken van 'zijn' Berkdijk. " Ik heb meer van zulke aanbiedingen gehad. Kon ik dus ook geld verdienen. Ik hoefde er geen seconde over na te denken, want ik heb een rood-zwart hart. Bovendien kun je met geld geen gezelligheid kopen. Die gezelligheid was er wel altijd bij Berkdijk. Dat is me altijd veel meer waard geweest."