‘ Liever dakloos dan één dier afmaken’

Kaatsheuvel - De liefde voor dieren zit diep bij Sandra Maaij­wee. Dat valt niet te ontkennen. In haar huis aan de Meijerijlaan in Kaats­heuvel vangt ze een dikke hon­derd beesten op. De huiskamer staat helemaal vol met kooien en terrariums. Het is een bont dieren­gezelschap: van vleermuizen, slan­gen, chinchillas tot loslopende honden en katten, waarvan de meeste met een handicap. Buiten zitten ook nog een eend, gans en twee wasbeerhonden.

De grote vraag is hoe lang de die­ren hier nog kunnen blijven. Als het aan woningbouwcorporatie Casade ligt in ieder geval niet lang meer. Maaijwee én de dieren moe­ten het huis uit. De juridische pro­cedures zijn in gang gezet. „We moeten ook naar de belangen van de buurt kijken”, vertelt de woord­voerster van Casade. „Er zijn klach­ten over geluid, geur en ontsnap­pingsgevaar van de beesten. En die nemen we serieus. Zoveel dieren midden in een woonwijk, dat kan gewoon niet. Zo’n opvang is ook in strijd met het bestemmings­plan.”

Maaijwee, de stuwende kracht ach­ter de Stichting Sannie Vleermuis, zit met de handen in het haar.

„Ik heb slapeloze nachten van al die onzekerheid.”

Ze beseft dat dit niet de ideale plek is om zoveel dieren te hou­den, maar volgens haar vraagt Casade het onmogelijke. „Waar vind je zo snel een andere geschik­te plek? Woningen in het buitenge­bied liggen niet voor het op­rapen.”

Ze heeft ook haar twijfels bij de klachten uit de buurt. „Kijk, hoe rustig de dieren nu zijn. Ik vang hier al zes jaar dieren op. Maar alle ellende is vorig jaar september pas begonnen, toen mensen uit de buurt buiten een ongevaarlijke ge­le rattenslang zagen. Volgens hen ging het om een slang die bij mij ontsnapt was. Maar dat was niet waar. Die slang was niet van mij.

Bij mij ontsnapt geen enkele slang. Ook zijn er klachten over blaffen­de honden, die echt niet van mij zijn.”

Voor Casade is in ieder geval de grens bereikt. Maaijwee kreeg de opdracht om de opvang van die­ren in het huis aan de Meijerijlaan te staken. Verder moest het aantal beesten voor 1 april tot twintig te­ruggebracht zijn.

„Dat is een onmogelijke eis”, meent Maaijwee. „De opvang van nieuwe dieren is al gestaakt. Ik pro­beer nu via bemiddeling beesten bij anderen onder te brengen.

Maar voor de dieren in dit huis is dat heel moeilijk. De meeste die­ren mankeren iets, en hebben soms een speciale behandeling en medicijnen nodig.” Zo wijst ze naar de honden met luiers en rol­stoelen, een ‘spastische’ kat, de chinchilla met drie poten ( Trike), en ga zo maar door.

„Bij een asiel is meestal geen plek voor deze beesten, omdat nie­mand ze wil hebben. Maar waar­om laat je dieren afmaken, als ze een goed leven kunnen leiden?

Als leven lijden voor ze wordt, moet je ingrijpen. Daar ben ik ook heel erg duidelijk in.”

Maaijwee heeft aangeboden om voor 1 september terug te gaan naar vijftig beesten. „Maar Casade stelt zich keihard op.”

Dat spreekt de woningcorporatie tegen. Volgens haar is voldoende tijd geboden om iets aan de situa­tie te doen, maar rest nu niets an­ders dan de rechter te vragen het huurcontract te ontbinden. „ Nog­maals, hoe verdrietig de zaak ook is, je hebt hier te maken met belan­gen van de hele buurt.”

Bij Dierenkliniek Kaatsheuvel is Maaijwee een goede bekende en zijn ze vol lof over haar zorg voor de dieren. „ Als er iets met de bees­ten is, staat ze meteen hier.”

Maar de dierenkliniek wil zich niet mengen in de discussie over de plek en omvang van de opvang, zo midden in een woonwijk.

Over het laten inslapen of afma­ken van dieren wil Sandra Maaij­wee in ieder geval nog niet naden­ken. „Ik word nog liever dakloos en ga met al m’n beesten onder een brug liggen, dan één dier af te laten maken.”

BRON: Brabants Dagblad Auteur: Michel Koster