Moppertrommel (over de moodlijdende gemeente)

Kaatsheuvel - Ik doe het nooit, een column overtanken. Maar deze keer kon ik het niet laten. Sjaak Koolen van redactie Waalwijk schreef deze column over onze lijdende gemeente.

Vlak voordat ik echt aan mijn vakantie begon, was ik nog een paar uur­tjes in het Griekenland van De Langstraat. In Kaatsheuvel dus, het dorp van mijn even onbe­dorven als onschuldige jeugd. Ik was er op een verjaardagsfeestje met alle traditionele kenmerken van dien. Het ging er natuurlijk over het weer, auto’s, vreselijke ziektes, de aanstaande vakantie en andere nuttige en nutteloze wetenswaardigheden.

Het klonk allemaal redelijke zor­geloos. Maar dat bleek niet meer dan schone schijn te zijn. Want Kaatsheuvel is immers de hoofd­stad van een gemeente in nood.

In hoge nood zelfs. Ze hebben er niet eens een gemeentehuis meer. De ambtenaren en degenen die boven hen gesteld zijn, zijn weg­gestopt in een onopvallend kan­toorpand op de grens met de Efte­ling. Dat zie je toch niet vaak meer, een gemeente zonder ge­meentehuis. Dit kille feit zou je als het symbool kunnen beschou­wen van de grote armoede waar­in de gemeente Loon op Zand ver­keert. De euro’s zijn er, net als in Griekenland, zo goed als op. Het ene tekort stapelt zich op het an­dere en er gaat haast geen dag voorbij of er moet weer een finan­cieel lijk geborgen worden. Ze zouden er in de Efteling zo een bi­zar sprookje van kunnen maken.

Het koetjes- en kalfjestij keerde dan ook snel op het verjaardags­feestje. De moppertrommel ging open. En niet zo’n beetje ook. Het gemeentebestuur van Loon op Zand groeide in een mum van tijd uit tot de schandvlek van wat toch de toeristische gemeente van Nederland is. Onbegrip en boos­heid vochten om voorrang. De ma­te van opwinding hield uiteraard gelijke tred met het consumptief gedrag. Falende ambtenaren en niksnutterige bestuurderen kwa­men voorbij. En dan druk ik het nog parlementair uit.

Ik begreep die onvrede en dat gro­te ongenoegen wel. In Kaatsheu­vel zitten de verlichte geesten ken­nelijk niet in het gemeentehuis (dat er dus niet is), maar op ver­jaardagsfeestjes.

Kennis en kunde zullen er misschien wel zijn, maar die weten ze in Loon op Zand over het algemeen toch wel heel erg goed te verbergen.

Mijn blijken van medeleven voor zoveel ongerief werden niet door iedereen in het feestende gezel­schap op prijs gesteld. ‘Jongen, jul­lie inWaalwijk komen ook nog wel aan de beurt’. Het klonk als een dreigement, maar het was na­tuurlijk de kift, pure kift. InWaal­wijk hoeven we uiteraard geen Griekse toestanden te vrezen.

Daar zijn we na de verkiezingen van vorig jaar gewoon op de cen­ten gaan zitten om er de komen­de jaren niet meer vanaf te ko­men. Bovendien: wij inWaalwijk hebben nog wel een gemeente­huis, en wat voor eentje...

Na het feestje, op weg terug naar het veiligeWaalwijk, keek ik nog eens in de achteruitkijkspiegel.

Nog even een blik op Kaatsheu­vel. Ach, bij nacht viel die failliete boedel best nog mee. Allerlei ge­dachten schoten door mijn hoofd. Zou er dan in Kaatsheuvel hele­maal niets zijn dat jaloezie kan op­roepen inWaalwijk? Ik moest diep graven in mijn hersenen. Dat lukte wonderwel op dat late tijd­stip. Jawel, er is wel degelijk iets in Kaatsheuvel waar wij in Waal­wijk scheve ogen van kunnen krij­gen. En dat is de harmonie, de Ko­ninklijk Erkende Harmonie Kaats­heuvel. Ik geef het toe, het is niet veel om jaloers op te worden, maar toch. Harmonie Kaatsheuvel groeit en bloeit en is een brui­send hart in een halfdood dorp.

Brabants Dagblad: met dank aan Sjaak Koolen