'Na genezing vieren we een kampioenschap!'

Foto: Frank Trommelen

door Jan in 't Groen

Vrijdag 23 maart 2007 - KAATSHEUVEL - We schrijven zondag 22 oktober 2006, 9.05 uur. Drie dames van het eerste elftal van Berkdijk zijn onderweg naar een voetbalwedstrijd. Dan slaat het noodlot toe. De auto van de drie speelsters komt op de Horst in Kaatsheuvel frontaal in botsing met een bestelbusje dat linksaf slaat. Bijna een half jaar na dato spreken we de dames op het complex van voetbalvereniging Berkdijk.
"Ik ben er een beter mens van geworden", concludeert de 23-jarige Wendy Leijten, die zwaargewond afgevoerd werd naar het St. Elisabeth Ziekenhuis, waar ze zes dagen in coma werd gehouden. De andere twee slachtoffers werden naar het TweeSteden Ziekenhuis overgebracht.
Het drietal is aan de beterende hand. "Wilt u weten hoe het met me gaat? Tot hoe lang hebben we tijd?", vraagt Wendy Leijten, die de auto bestuurde. Het enige dat ze zich kan herinneren is dat ze de na de botsing uit een coma gehaald werd in verband met druk op de hersenen. "Voor mij begon het leven weer op zaterdagmorgen na het ongeval. Verder weet ik niets meer", vertelt de aanvallende middenvelder.
Op de vraag hoe het nu gaat is ze kort: "Ik mag niets en ik kan niets." Ze heeft aan het ongeval heup- en spraakproblemen en hersenletsel overgehouden. "Ik ben nog steeds aan het revalideren, en ze kunnen niet zeggen of ik nog ooit kan voetballen." Volgens Wendy heeft het ongeval haar leven in positieve zin veranderd: "Ik ben veel rustiger geworden. Veel zachter ook."
De 16-jarige Kristel Hij, die op de achterbank zat, heeft minder letsel overgehouden. "Er zitten nog wel glassplinters in mijn voorhoofd, maar die moeten er vanzelf uitgroeien", vertelt ze laconiek. Ze voetbalt alweer en heeft alleen problemen met koppen.
Even later komt Sayenna Balidjoe binnen, die bij het ongeval naast de bestuurster zat. De 17-jarige doet dit jaar eindexamen vwo. "Ik moet nog steeds naar de neuroloog, want ik heb veel last van hoofdpijn en concentratiestoornissen. Mijn linkerknie en voet zijn nog dik." Ze weet zich niets meer te herinneren van het ongeval. In het begin hield haar school nog rekening met de gevolgen van het ongeval, maar nu er aan de buitenkant niets meer te zien is, gaat dat over. Het ongeval heeft ze nagenoeg verwerkt: "Alles in het leven lijkt ineens veel relatiever". Voetballen zit er voor haar niet meer in .
Naast psychologische hulp en slachtofferhulp zeggen alle drie veel steun te hebben gehad van VV Berkdijk. De betrokkenheid van de vereniging is volgens hen nog erg groot. Wendy: "Vooral de trainer, Patrick van Wanrooy, is een schat. Hij is een lieve trainer die met ons meeleeft".
Vijftig meter verderop is Van Wanrooy met zijn selectie aan het trainen. "Als ze genezen zijn, vieren we het als een kampioenschap", klinkt het geëmotioneerd uit de mond van de trainer.