Door Michel Koster

---

ONGEZOUTEN

Het was deze week wel een beláchelijk dure autorit van Til­burg naar Kaatsheu­vel. De politie haal­de me op de N261 van de weg. Ik was betrapt met m’n mobieltje aan m’n oor. Het gesprek met m’n bellende collega was heel kort („ik zit nu in de auto”) maar achteraf peperduur. De boete voor zo’n ‘zwaar’ vergrijp: 220 euro! Ik schrok me te pletter: zo’n absurd hoge bon. De strenge politieagent was onverbiddelijk. „Ik ben niet ge­voelig voor uw verhalen. Mag ik u een hand geven? U krijgt een be­keuring en that’s it!” Zijn strenge woorden dreunden nog lang na in mijn hoofd. Dezelfde avond be­zocht ik een bijeenkomst over de overlast van jongeren in Kaatsheu­vel. Vooral rond carnaval ging het flink mis met een groep relschop­pende jongeren. Was de politie toen ook zo streng? Nee, ze greep niet in uit vrees voor escalatie. De relschoppers gingen lachend vrijuit. Ik ben blijkbaar niet angst­aanjagend genoeg en mag wel met de pest in m’n lijf 220 euro aftik­ken.
Dapper hoor.
De collega die Michel aan de telefoon had was ik. Michel was zelfs zo netjes om zich later te verontschuldigen voor het abrupt korte gesprek. Ik ben in elk geval gevoelig voor het verhaal van Michel, want hij sprak de waarheid.