De strijd van Guusje zorgt voor kippenvel

Het boek ‘KanjerGuusje - Mijn leven is van mij’ is te koop voor 19,95 euro. Het is verkrijgbaar via de website www.kanjerguusje.nl of bij de Bruna­boekwinkels.


Kaatsheuvel - In de huiskamer staat een mo­numentje voor Guusje. Een kastje met haar foto, branden­de kaarsjes, bijzondere voor­werpen en lievelingsspullen.

Vader Lowie van Gorp pakt de kleurrijke KanjerKetting van z’n 10-jarige dochter. „Kijk, deze ket­ting vertelt het verhaal van haar ziekte. Elke kraal staat voor een medische behandeling, onderzoek of gebeurtenis. De ketting heeft bijna driehonderd kralen en is bijna vier meter lang.”

De Kaatsheuvelse Guusje voerde een oneerlijke strijd tegen een zeld­zame vorm van kanker. Op 30 ok­tober overleed ze, pas 10 jaar oud.

Vader Lowie en moeder Yvonne spreken openhartig over de ziekte van hun dochter. „Voor veel men­sen is de dood taboe, maar wij vin­den het belangrijk dat dit verhaal verteld wordt. Hoe moeilijk het soms ook is. Je zit in een draaikolk van heftige emoties.”

En het is snel gegaan. Op 31 maart van dit jaar kregen Lowie en Yvon­ne het verschrikkelijke nieuws te horen. Guusje, één van hun zes kinderen, was ernstig ziek. Het le­ven van de familie stond in één keer op z’n kop. „Het kwam als een donderslag bij heldere hemel.

In één klap wordt je normale le­ven afgepakt.”

Het Emma Kinderziekenhuis AMC in Amsterdam werd het tweede huis van Lowie en Yvon­ne. „ Guusje had een zeldzame tu­mor in haar linkerlong”, vertelt Lo­wie. „Nog nooit gezien bij kinde­ren en dat overkomt dan onze dochter.”

5 mei is opnieuw een inktzwarte dag, als blijkt dat er eigenlijk geen genezing meer mogelijk is. De tu­mor is niet meer te verwijderen.

„Heel veel mensen wilden weten hoe het met Guusje ging”, blikt Lo­wie terug. „De hele dag door wa­ren er sms’jes en e-mails, onze kin­deren werden aangeklampt. Hart­stikke goed bedoeld natuurlijk, maar we konden dat er niet bij hebben.” Om mensen toch op de hoogte te houden, besloot Lowie een weblog te gaan schrijven op in­ternet over Guusje, haar behande­lingen, ziekte, gevoelens en emo­ties.

Het begon met een kleine groep volgers, maar de aangrijpende ver­halen trokken steeds meer lezers.

De teller staat inmiddels al op 4,5 miljoen bezoeken. „Ik schreef de weblog meestal rond midder­door nacht. Het schrijven was voor mij een soort uitlaatklep”, vertelt Lo­wie. „Ik heb geen ervaring als schrijver. Maar blijkbaar werden de mensen geraakt door wat ik schreef. Al die belangstelling en hartverwarmende reacties hebben me overvallen. Ik vond het soms moeilijk dat ik wist dat klasgeno­ten van Guusje en kinderen van de scouting meelazen. Daar pro­beerde ik toch rekening mee te houden.”

Guusje kreeg ondertussen steeds meer pijn, vaak zelfs ondraaglijke pijn. „Toch bleef ze geloven in haar eigen sprookje”, vertelt Yvon­ne. „ Ze wilde geen rekening hou­den met de dood. Zelf hou je te­gen beter weten in ook dat sprank­je hoop. Op 3o oktober moesten we Guusje dan toch laten gaan.”

Haar overlijden trok landelijke aan­dacht.

Lowie en Yvonne willen de herin­nering aan hun dochter levend houden. In november is de stich­ting KanjerGuusje opgericht. Deze zet zich in voor goede zorg voor kinderen met kanker en hun naas­ten.

„We hebben zelf gezien hoe belangrijk dat is. Guusje is natuur­lijk niet de enige die zoiets ver­schrikkelijks overkomt.”

Inmiddels komen in Kaatsheuvel al diverse acties los om geld in te zamelen voor de stichting Kanjer-Guusje.

Deze week verschijnt bovendien het boek ‘KanjerGuusje - Mijn le­ven is van mij’, een bundeling van de verhalen van Lowie van Gorp die op internet zijn verschenen: 272 pagina’s dik met vele foto’s.

Daarbij zit ook een speciale boe­kenlegger. De Kaatsheuvelnaar heeft het boek aangevuld met nog niet gepubliceerde gebeurtenissen en wat ‘kletspraat’ geschrapt, zoals hij het zelf zegt.

„We kregen kippenvel toen we al die weblogs weer doorlazen”, be­kent Van Gorp. „Het is allemaal zo snel gegaan.”

Wat anderen van zijn openhartig­heid vinden, maakt hem niets uit.

„Ik wil gewoon dit verhaal vertel­len. Onze ervaringen delen met an­deren. Er komen elk jaar zo’n 500 à 600 kinderen bij die hetzelfde gaan meemaken.”

Bovendien gaat een deel van de op­brengst van het boek naar projec­ten voor kinderen met kanker. „En heel belangrijk: we zien het als een monumentje voor onze dochter.”

Het gezin probeert nu ook het ge­wone leven weer op te pakken.

„Dat gaat met pieken en dalen”, stelt Lowie. „ Je mist haar altijd.

Zelfs als het bij onze familie heel gezellig is. Was ze hier maar bij, denk je dan.”