‘ Elke tas is anders: passen en meten’

Kaatsheuvel - Zomaar ineens stond zij bij Henk en Coby Meijers op de zonovergo­ten stoep, mevrouw Zor­reguieta, de moeder van Máxima.

Sterke koffie wilde ze, zonder iets erin. En kijken hoe die man uit Kaatsheuvel die prachtige tassen maakt waarop haar drie prinses­sen van kleindochters hun Argen­tijnse oma en de rest van de we­reld toelachen. Al in 2004 kreeg Henk Meijers (1943) uit Kaatsheuvel de eerste op­drachten van mevrouw Dreesman om tassen te vervaardigen. Zij had gehoord van zijn vakmanschap en raakte na een bezoek aan het stik­atelier ervan overtuigd dat hij kon realiseren waar zij voor ogen had.

Kort daarna verscheen een koerier met de eerste foto’s van vooral kin­deren van koninklijke huize en an­dere hoogwaardigheidsbekleders, van politici en andere bekende mensen uit de wereld van kunst, cultuur en amusement.

„ Het is precisiewerk,” zegt Meijers. „Het vergt veel concentratie, want iedere fout is onherstelbaar. En geen tas is hetzelfde. Steeds moet ik passen en meten om de foto goed te laten uitkomen. Die mag ik vooral niet beschadigen, waar­door ik steeds moet uitdokteren waar het beste de handvatten kun­nen worden aangebracht.”

Er zijn van die weken dat de op­drachten zich opstapelen. Dan blijft het licht lang branden in het stikatelier waar het prikbord ge­tuigt van zijn andere grote liefdes: foto’s uit de wielersport („Mijn va­der heeft als amateur gefietst”), de duivensport („Ik vlieg niet om te winnen maar om te genieten”) en uit zijn privé- leven („ Claudia, on­ze jongste dochter die overleden is, leeft nog altijd en overal mee met ons, in ons hoofd en in ons hart”). Als de tassen klaar zijn, staan zij te pronken in de gang, tot­dat de koerier verschijnt om ze op te halen en foto’s voor nieuwe op­drachten af te leveren. „Gelukkig is het niet altijd druk. Er zijn ook we­ken dat het rustig is,” zegt Meijers en toont enkele foto’s uit ‘ Week­end’ en andere bladen waarop on­der meer prinses Máxima met ‘zijn’ tas een of ander staatsbezoek met haar man en/of schoonmoe­der aflegt.

„Ja, het zijn vooral kinderen die op de tassen prijken. Niet alleen die van Maxima enWillem-Alexander, maar ook die van Phi­lip en Mathilde uit België en het koningshuis van Noorwegen.”

Ook andere bekende personen be­stelden en kregen een Mave-Pictu­retas (want zo heten ze): onder an­deren Yves Leterme, Natasja Fro­ger, Marco Borsato, George Clooney en niet te vergeten een in goudbrokaat gehulde presidentiële grootheid uit voormalig Belgisch Congo.

„ Jarenlang heb ik gezwegen over mijn tassen, om mijn opdracht­geefster en haar klanten tegen pu­bliciteit te beschermen. Maar nu heeft er iemand getwitterd en sta ik mooi te kijk.”

In 2006 kwam tijdens de jaarlijkse wielerronde die hij mede organi­seert de toenmalige burgemeester van Loon op Zand mevrouw Ria van Hoek in zijn atelier om zijn werk te bewonderen. Hij drukte haar op het hart om er geen rucht­baarheid aan te geven.

Al 25 jaar werkt Henk in zijn eigen atelier. Vaak krijgt hij hulp van zijn onafscheidelijke maat Jo Poi­ters. Maar het vervaardigen van tas­sen, dat geeft hij niet uit handen.

Zachtaardig is hij - hij knielt bij een pad die aan zijn jaarlijkse trek begonnen is - en altijd in voor een grap maar op zijn tijd ook fel, wan­neer hij bijvoorbeeld als verkeersre­gelaar ziet dat iemand een ander in gevaar brengt. Kinderen en die­ren voelen zich onmiddellijk op hun gemak in zijn gezelschap.

Hij legt zijn handen op de keuken­tafel. Aan zijn linkerhand is hij af­gelopen maandag in het Tilburgse Tweesteden Ziekenhuis geope­reerd.

„Wij moesten vroeger hard wer­ken op de fabriek,” zegt hij met na­druk. „Maar dat is niks vergeleken met die vrouwen en mannen die daar op de dagbehandeling in de verzorging en de verpleging wer­ken. Dat is pas sjouwen en jakke­ren. Ik heb het een hele dag aange­zien. Met eigen ogen. Daar moet je eens over schrijven!”

Bron: Brabants Dagblad Auteur: Albert Megens