Raveleijn: vooralsnog een misser van dertig miljoen

KAATSHEUVEL – Voor het eerst in de laatste twintig jaar en zo’n vijf­tig bezoeken ben ik teleurgesteld thuisgekomen na een dagje Efte­ling. Dat komt vooral door de on­langs met veel poeha gepresenteer­de attractie Raveleijn.

Natuurlijk is de Efteling nog altijd een ruim, bloemrijk park met at­tracties die de fantasie prikkelen en tot in de puntjes verzorgd zijn.

En ook al volgen de attracties el­kaar steeds sneller op de laatste ja­ren - PandaDroom (2002, kosten 16 miljoen euro), Vliegende Hol­lander (2007, 20 miljoen), Joris en de Draak (2010, 13 miljoen) en Ra­veleijn (2011, 30 miljoen) -, het lief­lijke Sprookjesbos blijft het échte hart van het park. Gelukkig maar, want met die nostalgie ben ik op­gegroeid en die bekoort mij - vijf­tigplusser - nog altijd het meeste.

Ook bij mij zijn bij iedere nieuwe attractie de verwachtingen hoogge­spannen. Dat is ingegeven door de wetenschap dat de Efteling top­kwaliteit eist en daar voor wil beta­len. En gevoed door de steeds in­dringender reclamecampagnes die de Efteling rond nieuwe attracties voert moet je wel spektakel en top­kwaliteit verwachten.

Maar dat biedt Raveleijn niet. Na­tuurlijk is het decor rond de open­luchtarena prachtig en met groot gevoel voor detail afgewerkt, want dáár is de Efteling ijzersterk in. De deceptie zit ‘ m in de show. Die is gewoon niet te begrijpen. Daar helpt het filmpje dat vooraf ge­toond wordt niets aan. Een inge­blikte Paul van Loon - de schrijver van het verhaal van Raveleijn - ver­duidelijkt vooraf wel wat, maar niet genoeg. Want na aanvang ont­spint zich een opvoering rond een mechanische, meerkoppige draak waarmee vijf ridders strijden. Het is wel duidelijk dat de goeden de kwade graaf Grafhart verslaan, maar wat is de enscenering knul­lig. Wat gedraaf op paarden, wat gerol in het zand, de graaf druipt af en de show is over. Dat voor Ra­veleijn stuntmannen en acteurs uit onder meer Nederland, België en Frankrijk ingehuurd zijn, zag ik er niet aan af. Net zo min als ik het nut inzie van nog in het ei ge­kochte raven, die vervolgens door specialisten zijn afgericht. Ze vlie­gen even over, als je niet oplet, mis je ze.

De vuurspuwende draak oogt im­posant, maar de constructie wordt een groot deel van de show afge­dekt door een lelijk blauw zeil.

Van de weinige spelers in de grote arena zijn er ook nog eens twee die niets anders doen dan een paar keer een stuk van dat zeil wegslaan zodat een drakenkop om­hoog kan komen. Het is alsof de Efteling niet kon kiezen tussen een mooi verhaal of een spektakel­stuk. Nu is het vlees noch vis: ont­luisterend voor een attractie van 30 miljoen (weliswaar inclusief de kantoren achter de schermen).

Voor dat geld moet je de toeschou­wers van hun stoelen blazen in plaats van ze met een hoop on­beantwoorde vragen over het ver­haal achter te laten.

Eén tegenvallende ervaring in het park, maakt dat eigenlijk iets uit?

Dat mag ieder voor zich uitmaken. Op de dag dat ik in het park was, was er wel meer mis. Zo waren er meer attracties buiten gebruik dan bij de entree was aangekondigd.

En de hele dag heb ik geen parade­rende sprookjesfiguren, muzikan­ten of acteurs gezien. Terwijl zij juist voor verrassende ontmoetin­gen en plezier zorgen. Dat er op al­lerlei plekken wordt gewerkt is be­grijpelijk, nu het park het hele jaar open is. Maar ook dat doet afbreuk aan de magie die de Efteling wil creëren.

Die verdween helemaal toen ik bij vertrek uit het park een parkeer­kaart kocht. Die kost 10 euro, bijna een derde van een entreekaartje.

Dat is buiten proporties.

Bron: Brabants Dagblad. Door Johan van Grinsven
Johan van Grinsven is redacteur van het Brabants Dagblad en bezocht on­der meer als redacteur toerisme diver­se pretparken in binnen- en buitenland.