Kaatsheuvel - De liefde voor dieren zit diep bij Sandra Maaijwee. Dat valt niet te ontkennen. In haar huis aan de Meijerijlaan in Kaatsheuvel vangt ze een dikke honderd beesten op. De huiskamer staat helemaal vol met kooien en terrariums. Het is een bont dierengezelschap: van vleermuizen, slangen, chinchillas tot loslopende honden en katten, waarvan de meeste met een handicap. Buiten zitten ook nog een eend, gans en twee wasbeerhonden.
De grote vraag is hoe lang de dieren hier nog kunnen blijven. Als het aan woningbouwcorporatie Casade ligt in ieder geval niet lang meer. Maaijwee én de dieren moeten het huis uit. De juridische procedures zijn in gang gezet. „We moeten ook naar de belangen van de buurt kijken”, vertelt de woordvoerster van Casade. „Er zijn klachten over geluid, geur en ontsnappingsgevaar van de beesten. En die nemen we serieus. Zoveel dieren midden in een woonwijk, dat kan gewoon niet. Zo’n opvang is ook in strijd met het bestemmingsplan.”
Maaijwee, de stuwende kracht achter de Stichting Sannie Vleermuis, zit met de handen in het haar.
„Ik heb slapeloze nachten van al die onzekerheid.”
Ze beseft dat dit niet de ideale plek is om zoveel dieren te houden, maar volgens haar vraagt Casade het onmogelijke. „Waar vind je zo snel een andere geschikte plek? Woningen in het buitengebied liggen niet voor het oprapen.”
Ze heeft ook haar twijfels bij de klachten uit de buurt. „Kijk, hoe rustig de dieren nu zijn. Ik vang hier al zes jaar dieren op. Maar alle ellende is vorig jaar september pas begonnen, toen mensen uit de buurt buiten een ongevaarlijke gele rattenslang zagen. Volgens hen ging het om een slang die bij mij ontsnapt was. Maar dat was niet waar. Die slang was niet van mij.
Bij mij ontsnapt geen enkele slang. Ook zijn er klachten over blaffende honden, die echt niet van mij zijn.”
Voor Casade is in ieder geval de grens bereikt. Maaijwee kreeg de opdracht om de opvang van dieren in het huis aan de Meijerijlaan te staken. Verder moest het aantal beesten voor 1 april tot twintig teruggebracht zijn.
„Dat is een onmogelijke eis”, meent Maaijwee. „De opvang van nieuwe dieren is al gestaakt. Ik probeer nu via bemiddeling beesten bij anderen onder te brengen.
Maar voor de dieren in dit huis is dat heel moeilijk. De meeste dieren mankeren iets, en hebben soms een speciale behandeling en medicijnen nodig.” Zo wijst ze naar de honden met luiers en rolstoelen, een ‘spastische’ kat, de chinchilla met drie poten ( Trike), en ga zo maar door.
„Bij een asiel is meestal geen plek voor deze beesten, omdat niemand ze wil hebben. Maar waarom laat je dieren afmaken, als ze een goed leven kunnen leiden?
Als leven lijden voor ze wordt, moet je ingrijpen. Daar ben ik ook heel erg duidelijk in.”
Maaijwee heeft aangeboden om voor 1 september terug te gaan naar vijftig beesten. „Maar Casade stelt zich keihard op.”
Dat spreekt de woningcorporatie tegen. Volgens haar is voldoende tijd geboden om iets aan de situatie te doen, maar rest nu niets anders dan de rechter te vragen het huurcontract te ontbinden. „ Nogmaals, hoe verdrietig de zaak ook is, je hebt hier te maken met belangen van de hele buurt.”
Bij Dierenkliniek Kaatsheuvel is Maaijwee een goede bekende en zijn ze vol lof over haar zorg voor de dieren. „ Als er iets met de beesten is, staat ze meteen hier.”
Maar de dierenkliniek wil zich niet mengen in de discussie over de plek en omvang van de opvang, zo midden in een woonwijk.
Over het laten inslapen of afmaken van dieren wil Sandra Maaijwee in ieder geval nog niet nadenken. „Ik word nog liever dakloos en ga met al m’n beesten onder een brug liggen, dan één dier af te laten maken.”
BRON: Brabants Dagblad Auteur: Michel Koster
